....
و آن روز که گل آدم را سرشت
به او میل جاودانگی بخشید و خود جاودانه ترین بود!
به او میل به زیبایی و نیکی داد و خود خیر و زیبایی مطلق بود
و از آن روز که آدم به زمین هبوط کرد
بنی آدم در هجر آن خیر و زیبایی و کمتل بی قرار شد
و از آن هنگام در میان بنی آدم آنان که حقیقت هجران را یافتند مشتاقانه بر در هستی می کوبند
به امید لقای او و رسیدن به آستان او...
"گفت پیغمبر که رکوع و سجود بر در حق کوفتن حلقه ی وجود"
و این چنین زندگی شدنی به سوی او گردید
و رفتنی تا بی نهایت ... تا مطلق
و اینگونه بود که حیات زیبایی و نشاط یافت و اندوه و نگرانی رخت بربست.
